Ομολογία Γιάννη Πλατογιάννη

Γιάννης Πλατογιάννης

Ο δε είπε· Τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.” Λουκάς ιη’ 27

-Αδελφέ Γιάννη ευχαριστούμε τον Θεό για την ευκαιρία αυτή που έχουμε να ακούσουμε την ομολογία σας. Πείτε μας για τα παιδικά σας χρόνια.

-Ναι. Γεννήθηκα σε μια χριστιανική κατά κόσμο οικογένεια. Επειδή μεγαλώσαμε σε χωριό, βλέπαμε πολύ καλά την δημιουργία του Θεού, γιατί τα παιδιά του χωριού είναι πιο κοντά στην δημιουργία. Οι γονείς μας ήταν ορθόδοξοι και όταν λέμε ορθόδοξοι, πάντα κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην εκκλησία. Συμμετείχαμε σε όλες τις εκδηλώσεις της ορθοδόξου εκκλησίας, βοηθούσαμε στο ψαλτήρι, βοηθούσαμε τον παπά και αυτό γινόταν κάθε Κυριακή.

-Είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί βλέπουμε τους περισσότερους ανθρώπους να έχουν επαφή με τον Θεό μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.

-Ναι. Εμείς έτσι μεγαλώσαμε. Θεωρούσαμε ότι η εκκλησιά που βρήκαμε εκεί που γεννηθήκαμε ότι αυτή είναι η μόνη σωστή και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Είμαστε τρία αδέρφια, εγώ είμαι δίδυμος με τον αδερφό μου τον Παναγιώτη, και ο αδερφός μου ο Στρατής είναι ο μεγαλύτερος κατά ενάμιση χρόνο, Το 1980 ο Στρατής πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης σαν φυσικός. Μας γράφει εκείνη την χρονιά ένα γράμμα ότι γνώρισε τον Θεό, ότι τον άγγιξε ο Θεός, ότι αισθανόταν ωραία, έγραφε για την αναγέννηση. Και επειδή ο αδελφός μας ο Στράτης ήταν αριστούχος θεωρήσαμε ότι τα πολλά γράμματα τον φέρνουν σε μανία. Σαν να το παρακάνει δηλαδή όπως τα γράφει. Τον είδαμε και από κοντά και ενώ ήταν βίαιος και νευρικός είχε γίνει πραγματικός χριστιανός. Και εμείς το παραδεχτήκαμε αυτό γιατί τον ζήσαμε από κοντά, γιατί άλλο είναι να σου τα λέει αυτά τα πράγματα κάποιος που ζεις και άλλο κάποιος που δεν ξέρεις πώς φέρεται στο σπίτι του. Και είχε αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο και θαυμάσαμε, εγώ και ο αδελφός μου ο Παναγιώτης, ότι αυτά που έλεγε ήταν σωστά. Μετά πέρασα εγώ σαν λογιστής στην Λάρισα και ο Παναγιώτης πέρασε σαν δάσκαλος στην Μυτιλήνη. Στην Λάρισα με βοήθησε ο αδελφός μου ο Στρατής, πήγαμε μαζί, βρήκαμε μέρος που θα μείνω το νοικιάσαμε, μου έδειξε τότε που είναι η εκκλησία στην Λάρισα στην οποία πήγαινε. Και μάλιστα τότε είχαμε πάει μαζί στην Θεσσαλονίκη που είχε μια χριστιανική εκδήλωση κοντά στον Λευκό πύργο στην ΧΑΝΘ και ήταν το συγκρότημα “Οι Πάροικοι” που λένε τον ύμνο “Κάποια μέρα άκουσα για τον Χριστό”.Και μου άρεσε πολύ, αλλά έλεγα δεν έχω την δύναμη να αφήσω τον κόσμο, “ωραία είναι αυτά, αλλά πιο ύστερα όχι τώρα σαν νέος”. Και εκείνες τις μέρες είδα ένα όνειρο ότι ζούσα στις τελευταίες μέρες σαν την εποχή της αποκάλυψης που τότε γινόντουσαν πολλοί σεισμοί. Το όνειρο το είδα το 1981.

Και ήταν στιγμές αποκάλυψης και καταλαβαίναμε ότι αν γίνει σεισμός είμαστε αδύναμοι, είναι κάτι που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και ήταν αργά να ζητήσω τον Θεό όπως λέει στην αποκάλυψη Και εν ταις ημέραις εκείναις θέλουσι ζητήσει οι άνθρωποι τον θάνατον και δεν θέλουσιν ευρεί αυτόν, και θέλουσιν επιθυμήσει να αποθάνωσι, και ο θάνατος θέλει φύγει απ’ αυτών (Αποκ. Θ’ 6). Και λέω, τώρα μπορώ να τον παρακαλέσω και να με ακούσει ο Θεός, τι θα γίνει στην περίπτωση που θα τον παρακαλέσω να με σώσει και θα απομακρύνεται ο Θεός; Α λέω, δεν θέλω να βρεθώ σε αυτή τη θέση γιαυτό θέλω να με βοηθήσεις. Και αφού ήρθαν τα Χριστούγεννα του ‘81 μετά πήγα πάλι στις 17 Ιανουαρίου του ‘82 στην εκκλησία στη Λάρισα που μου είχε δείξει ο αδελφός μου ο Στρατής και άκουσα ένα κήρυγμα από τον Ματθαίο κδ’ κεφάλαιο.

-Τι σας έκανε να θέλετε να πάτε στην εκκλησία;

-Έλεγα να δω τι είδους εκκλησία είναι γιατί έλεγα κάπου πρέπει να καταλήξω. Είχα δει και το όνειρο και είχα μια αναζήτηση και έναν φόβο μην είναι αργά, γιατί δεν είναι όποτε θέλω εγώ ο Θεός να πάω και έλεγα όσο μπορώ να κάνω κάτι. Και άκουγα το κήρυγμα και είπε αυτός που κήρυττε ότι αυτές τις μέρες θα γίνει σεισμός μεγάλος. Και με προκάλεσε, είπα καλά πως είναι αυτός σίγουρος ότι θα γίνει σεισμός; Αν δεν γίνει αυτοί που τον ακούν δεν θα τον θεωρήσουν ψεύτη; Και με ανάγκασε και είπα αν επαληθευτεί αυτό που είπες, όντως ο Θεός είναι εν τω μέσω σας. Την επόμενη μέρα 18 Ιανουαρίου μέρα Δευτέρα το απόγευμα, την ώρα που διάβαζα τα μαθήματα μου, μια φωνή μέσα μου λέει: τώρα αυτό που άκουσες εκεί θα γίνει, τώρα θα γίνει σεισμός. Και από την άλλη έλεγα άντε, σιγά μην γίνει. “Όχι θα γίνει τώρα” έλεγε η φωνή. Και γίνεται. 6.8 Ρίχτερ. Τότε είδα πόσο αδύναμοι είμαστε μπροστά στον Θεό. Τότε η τηλεόραση είχε δύο κανάλια. Σταμάτησε το πρόγραμμα και όλοι τρέχαμε. Μαζευτήκαμε στις πλατείες.

-Τι συναισθήματα είχατε που έγινε αυτό που ακούσατε;

-Το άκουσα, έλεγα, και έγινε! Τι θα κάνω τώρα; Ας τρέξω να σωθώ και βλέπουμε! Τρέχαν οι άνθρωποι φώναζαν και εγώ μέσα αυτούς και σταματήσαν τα πάντα. Και έρχεται στη θύμηση μου το όνειρο που είδα, οι σκηνές τις αποκάλυψης που έτρεχα και ήταν αργά. Και είπα τώρα τρέχω, αλλά είναι νωρίς. Ε αφού είναι νωρίς, θα πάω πάνω στο δωμάτιό μου και θα κάνω προσευχή. Και όταν πήγα είπα στον Θεό, ο,τι έγινε έγινε, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω σαν νέος γιατί έχω τις επιθυμίες που έχουν όλοι οι νέοι αλλά θέλω να σε γνωρίσω και να μην χάσω την αιωνιότητα, βοήθησε με. Και μέσα στο δωμάτιο τότε άρχισα να κλαίω. Έκλαψα… αφθόνως. Πολύ έκλαιγα. Και ερχόταν μετάνοια γι’ αυτά που έκανα και άλλαξε η καρδιά μου. Δεν τα ήξερα καλά ότι αυτό είναι η αναγέννηση. Με την αύριο είχα αλλάξει και σταμάτησα τις κοσμικές επιθυμίες επειδή άλλαξα μέσα μου και χαράχτηκε στην καρδιά μου. Πήρα τηλέφωνο την επομένη τον Στρατή και μου είπε αυτό λέγεται αναγέννηση. Άλλαξα πορεία 180 μοιρών όχι επειδή μου το επέβαλλε κάποιος αλλά επειδή με ευχαριστούσε.

Ξεκίνησα να πηγαίνω στην εκκλησιά στην Λάρισα που είχε τότε λίγα άτομα. Μετά από δυο μήνες περίπου έστειλα ένα γράμμα που έλεγα αυτά στον αδελφό μου, τον δίδυμο, τον Παναγιώτη. Επειδή οι δίδυμοι είναι πολύ συνδεδεμένοι, μόνο με το γράμμα πίστεψε. Όταν ήταν να πάρει το γραμμα και το κρατούσε, είχε τόση χαρά που νοιαζόταν μην πάθει κάτι από την χαρά του. Και το διάβασε και χωρίς να πάει εκκλησία, αναγεννήθηκε. Οι γονείς ήταν αντίθετοι αλλά με τα χρόνια έγιναν και φίλοι μας. Δεν υπήρχαν τότε στην Μυτιλήνη αδελφοί και εκκλησία και πέρασε έτσι ο καιρός. Ώσπου, βρήκαμε κάποιες αδελφές στην Πηγή και ανταμώσαμε. Και κάναμε επί χρόνια συναθροίσεις. Τα αδέλφια μου φύγαν και έμεινα μόνος στην Λέσβο. Δεν είχα μεταφορικό μέσο και πήγαινα από την Συκαμιά στην Πηγή ή με οτοστόπ ή με μηχανάκι μια απόσταση που ήταν 100 χιλιόμετρα να πας και να έρθεις. Η παρουσία του Θεού δεν εξαρτάται από τα άτομα, αν έρθει η παρουσία του Θεού είναι πολύ όμορφα. Απολαμβάναμε τον Θεό. Σχεδόν όλες οι αδελφές ήταν ηλικιωμένες και κήρυττα εγώ αναγκαστικά ως ο μόνος άντρας. Μετά πήγα στον στρατό και ο Παναγιώτης διορίστηκε σαν δάσκαλος στο Κερατσίνι, πήγαινε στην εκκλησία της Νίκαιας και σε μια προσευχή βαπτίστηκε με Πνεύμα Άγιο. Εκείνος ήρθε στη Μυτιλήνη για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Και μόλις τον είδα, είπα εγώ σε αυτόν ότι βαπτίστηκες στο Πνεύμα το Άγιο, χωρίς να μου πει αυτός τίποτα. Και ήθελα και εγώ. Και κάναμε στις 24 Δεκεμβρίου μαζί προσευχή και έκανε προφητεία “Αύριο Γιάννη θα λάβεις το Πνεύμα το Άγιο”. Πάμε Χριστούγεννα και οι τρεις μας σε ένα αγροτικό σπίτι που έχουμε σαν εξοχικό και κάνουμε προσευχή. Κάνουμε μια ώρα, τίποτα. Συνεχίζουμε αφού ανάψαμε μια φωτιά αφού έκανε κρύο, και μου έλεγε ο Παναγιώτης “Δόξαζε τον Θεό και θα δεις τι θα γίνει”. Ενώ είχε χρησιμοποιήσει ο Θεός εμένα για να αναγεννηθεί ο Παναγιώτης, τώρα χρησιμοποιεί αυτόν για να βαπτιστώ στο Άγιο Πνεύμα. Και εκεί που δόξαζα τον Θεό μίλησα Ρωσικά, ήρθε το Άγιο Πνεύμα με δύναμη και ενώ μιλούσα λέω ελληνικά εν Πνεύματι “Αλληλούια λέω δια Πνεύματος Αγίου για να μπορώ να νικώ τον εχθρό που με κατακτά”. Δεν ήξερα εγώ να προσευχηθώ έτσι.

-Πως ήταν το διάστημα εκείνο που η μόνη σας επαφή με αδελφούς ήταν μόνο με ηλικιωμένες γυναίκες;

-Το συνήθισα κιόλας μπορώ να πω αλλά επίσης όταν η παρουσία του Θεού είναι έντονη και γεύεσαι καλά τον Θεό δεν υποφέρεις. Βίωσα, αναγκαστικά λόγω της περίστασης, ότι άμα είσαι πληρωμένος με Πνεύμα Άγιο δεν βλέπεις σε αυτά. Ενώ τώρα μπορεί να είμαστε πολλοί και να μην είμαι πληρωμένος με Πνεύμα Άγιο, πρώτα ήμασταν δύο και τρεις και ο Θεός ήταν πλούσια μέσα μας. Απολαμβάναμε τον Θεό. Αργότερα, το 1987, προστέθηκε η οικογένεια Σπανέλλη και ξεκίνησε σιγά σιγά να δημιουργείται η εκκλησία.

– Είχατε παντρευτεί μέχρι τα εγκαίνια της εκκλησίας;

-Όχι. Μάλιστα, είχαν παντρευτεί όλοι οι νέοι που είχαν προστεθεί και μετά εγώ. Αλλά πάντα ο Θεός εργάζεται το καλύτερο. Παντρεύτηκα μετά από 11 χρόνια. Το 1992 ήρθε η γυναίκα μου η Ειρήνη στην εκκλησία και ήταν από ευαγγελική εκκλησία. Είχε δοθεί καλή μαρτυρία στον ποιμένα μας επίσης τότε για εμάς. Παντρευτήκαμε στην Θεσσαλονίκη. Κάναμε μαζί ένα παιδί την Εύη.

Είχαμε και τις δοκιμασίες μας στην πορεία της ζωής μας. Οι δυσκολίες των χριστιανών έρχονται για καλό. Αρκεί τις δυσκολίες που θα έρθουν στην ζωή μας να τις περάσουμε με τον Χριστό γιατί αυτό θα μας δυναμώσει και θα μας κάνει καλά. Είχαμε μία εγκυμοσύνη πριν την κόρη μας την Εύη και είχαμε μια αποβολή στον 3ο μήνα. Αυτή εντάξει, δεν ήταν αρκετά προχωρημένη εγκυμοσύνη. Στην 3η εγκυμοσύνη στον 8ο μήνα, έγινε συστροφή ομφάλιου λώρου και το παιδί πέθανε μέσα στην κοιλιά. Το κατάλαβε ότι δεν κινούταν και πήγε στο νοσοκομείο. Εγώ εντωμεταξύ είχα να κάνω εκείνη την ώρα παρακέντηση λόγω της αρθρίτιδας. Θα μου έπαιρνε το υγρό που είχε μαζευτεί στο γόνατο. Τότε η αρθρίτιδα ήταν σε ένταση. Ενώ ο γιατρός ετοιμαζόταν να κάνει αυτό με πήρε τηλέφωνο η Ειρήνη και μου είπε ότι είναι στο νοσοκομείο. Είπα στο γιατρό ότι πρέπει να φύγω και έφυγα. Και όταν πήγα στο νοσοκομείο μου λένε οι γιατροί ότι πέθανε το μωρό. Ήθελε η γυναικολόγος να γεννήσει φυσιολογικό το παιδί και το γέννησε.

-Πως διαχειριστήκατε αυτό που έγινε ως προς τον Θεό;

-Είπαμε εντάξει, δεν ήθελε να μας το δώσει, στεναχωρηθήκαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας. Ο,τι και να ρθει στη ζωή μας καλό θα μας κάνει να μην τα βάλουμε με τον Χριστό. Ασχολείται με εμάς και είναι τιμή μας. Και αυτά που ετοίμασε ο Χριστός δεν φτάνουν σε καρδιά ανθρώπου. Και να μην μας επηρεάζει η κατάσταση των άλλων ανθρώπων, αν πιστεύουν οι άλλοι αν υπάρχουν πολλοί, αν υπάρχουν χαρίσματα το πιο ωραίο είναι να ζει κάποιος στην παρουσία του Θεού. Όταν είμαστε στην παρουσία του Θεού είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι γιατί εμείς οι ίδιοι το γευόμαστε. Ας μην βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι αλλά ας δούμε εμείς τι θα κάνουμε

-Επειδή ξέρουμε ότι μέχρι σήμερα σας ταλαιπωρεί αυτή η ασθένεια της αρθρίτιδας πείτε μας περισσότερα για την αρθρίτιδα και πως την διαχειρίζεστε ως χριστιανός.

-Η αρθρίτιδα όπως το λέει η λέξη είναι όπου υπάρχει άρθρωση. Όπου λυγίζει κάτι ή κινείται υπάρχει πρόβλημα. Και η αρθρίτιδα είναι αυτό-άνοσο νόσημα. Ο οργανισμός μου δηλαδή νομίζει πως έχει ένα εχθρό και τα αντισώματα στρέφονται στον εαυτό μου επάνω και δημιουργούν φλεγμονές. Αυτό κάνει ο οργανισμός. Δεν μπορείς να τα βρεις τα αρθριτικά, μπορεί μια μέρα να μην πονάς καθόλου και μια άλλη μέρα να πονάς πολύ. Και επειδή εγώ δεν έκανα θεραπείες και δεν έπαιρνα τίποτα, γιατί όπως είπα με αυτά τα φάρμακα δεν μπορείς να κάνεις παιδί, η αρθρίτιδα είχε χειροτερέψει. Και εκτός από τους πόνους, πώς είναι όταν έχεις καιρό να παίξεις μπάλα και πιάνεσαι; Κάπως έτσι είναι. Και εκτός από αυτό πρήζονται και μένουν σημάδια. Κάνεις και πυρετό που χαλά η διάθεση σου. Και όταν είναι σε έξαρση η αρθρίτιδα κυρίως τα γόνατα είναι τόσο ζεστά που βρέχεται το παντελόνι από την φλεγμονή. Και το ποτήρι επίσης για να το πιάσω δεν μπορούσα να το πιάσω, ούτε να οδηγήσω. Λέμε άμα σε πιάσει η αρθρίτιδα πολύ. Πάντα, όμως, τα προβλήματα, όταν δεν προέρχονται από δικά μας λάθη αλλά για δοκιμασία μας κάνουν μεγάλο καλό. Και ειλικρινά, ευγνωμονώ τον Θεό που επέτρεψε να έχω αυτή την ασθένεια γιατί αυτή με έκανε να στραφώ πιο καλά στον Χριστό και να στηριχτώ πιο πολύ σ’ αυτόν.
Ενώ ο άνθρωπος, να μιλήσω για τον εαυτό μου, όταν πάνε όλα καλά μπορεί να φερθώ αχάριστα ή να ξεχάσω τον Θεό. Ενώ με αυτή την αρρώστια έρχομαι πιο κοντά στον Θεό. Όχι ότι δεν ζητώ να θεραπευτώ, αλλά απλώς επειδή ακόμη έχω αυτό το πρόβλημα, το εκμεταλλεύομαι με θετικές σκέψεις και λέω ότι αυτό με κάνει να πλησιάσω πιο κοντά τον Θεό. Και έχει έναν ύμνο που λέει βοήθησε με στον πόνο να σε υμνώ. Όταν αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες όπως θέλει ο Θεός αποκτάμε υπομονή και η υπομονή εργάζεται έργο τέλειο.

-Αδελφέ, κλείνοντας, καθώς είστε υπεύθυνος στους νέους στην εκκλησία της Μυτιλήνης έχετε κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα για τους νέους;

-Επειδή νέος ακολούθησα τον Χριστό γιαυτό και καταλαβαίνω τους νέους. Δεν μπορεί κάποιος αν πιστέψει σε μεγάλη ηλικία στον Χριστό να καταλάβει τους νέους. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι όχι μόνο οι νέοι είναι να βάλουμε τον Χριστό στην πρώτη θέση και τα ανθρωπίνως δύσκολα θα γίνουν εύκολα. Και μόνο στους νέους λέει ο Λόγος του Θεού ότι είναι ισχυροί και έχουν μέσα τους τον λόγο του Θεού και νικήσατε τον πονηρό. Ενώ φαίνεται ότι δεν μπορούν να τον νικήσουν οι νέοι ο Λόγος του Θεού λέει ότι θα τον νικήσουν. Ο νέος όταν πάρει δύναμη από τον Θεό είναι πιο ισχυρός από τον οποιοδήποτε.